காதல் 25:
அன்று வழக்கம் போல் கிளம்பி,கல்லூரிக்குச் சென்றாள் வண்ண மதி. வினோதினிக்கு காய்ச்சல் என்பதால் அன்று அவள் கல்லூரி செல்லவில்லை.
காலையில் கிளம்பும் போதே, மதிக்கு கொஞ்சம் நெருடலாக இருந்தது. இத்தனை வருடங்களில், அவளின் கவனம் வேறு எதிலும் சிதறவில்லை. ஆனால் அன்றைக்கு அவளின் நினைவில், முகிலன் வந்து வந்து போனான்.
“என்ன இது..? என்னைக்கும் இல்லாம, இன்னைக்கு முகிலன் மாமா முகமா தெரியுது..?” என்று தனக்குள் பேசியபடி சென்றாள்.
அவர்கள் வீட்டிலிருந்து சற்று தொலைவில் நடந்து வந்து தான், பேருந்து ஏற வேண்டும். அவள் ஏதோ நினைப்பில் நடந்து வர,
சாலையின் ஓரத்தில் நின்றிருந்த ஆம்னியில், கதவைத் திறந்து வைத்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தான் மணி முகிலன். அவனுடைய நண்பர்கள் உடன் இருக்க,மதியின் வரவுக்காக காத்திருந்தான்.
அந்த ஆம்னியை அவள் கடக்கும் போது, அவள் உள் மனம் உந்த, அவளையும் மீறி சற்று நிமிர்ந்து திரும்பிப் பார்த்தாள். அவள் பார்ப்பது தெரிந்தும், ஸ்டைலாக அமர்திருந்தான் முகிலன்.
“என்ன இது மணி மாமா...இங்க இருக்காக...நிஜமாவே மணி மாமா தானா..? இல்லை, என் கண்ணுக்குத் தான் அப்படித் தெரியுதா..?” என்று மீண்டும் கண்களை கசக்கி விட்டுப் பார்த்தாள்.
“எப்படிப் பார்த்தாலும், நான் தான் தெரிவேன்...!” என்றான் முகிலன்.
அவனின் குரலைக் கேட்டு அதிர்ந்தவள்...”இப்ப எதுக்கு இங்க வந்திருக்காக..பக்கத்துல போய் பேசுறதா..? இல்லை அப்படியே போகுறதா..?” என்று ஒன்றும் விளங்காமல் அப்படியே நின்றாள் மதி.
அவனும் ஒன்றும் பேசாமல் அவளையே பார்க்க,
“எதுக்கும் போய் ரெண்டு வார்த்தை பேசிடுவோம்.இல்லைன்னா, இதை வச்சு ஒரு பிரச்சனை வரும்..!” என்றபடி அருகில் சென்றாள் மதி.
அருகில் செல்ல செல்ல, முகிலனின் தோற்றம் அவளை ஆச்சர்யப் பட வைத்தது. அவள் பார்த்த அரும்பு மீசை முகிலன் இல்லை இவன். நன்றாக வளர்ந்த மீசை,வயது ஏற, அதனால் கூடிய அழகு, அவன் ஸ்டைல என்று அவனையே வாயைப் பிளந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ஏற்கனவே அவனைப் பற்றிய ஒரு பிரமிப்பு அவளுக்குள் இருக்கும். ஆனால் அதை அவள் தான் ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டாள்.
அவள் கண்கள், ஆச்சர்யமாய் பார்ப்பதைப் பார்த்த முகிலன்,
“எப்படி பார்க்குறா பாரு..! இவளுக்கு நான் புருஷன். அந்த நியாபகம் கொஞ்சமாவது இருக்கா..?” என்று மனதிற்குள் பேச,
“அது தான், அவ தாலியைக் கழட்டிக் குடுத்துட்டாலே..?” என்று மறக்காமல் கமெண்ட் அடித்தது, மனசாட்சி.
“எப்படி இருந்தாலும், நான் தாலி கட்டினது உண்மை தான். அவ என் மனைவி. இது எந்த காலத்திலும் மாறாது..!” என்று தன் மனதிற்கு பதில் சொன்னவன், மதியையே பார்த்தான்.
பதினைந்து வயதிலேயே அப்படி இருப்பாள். இப்போது சொல்லவா வேண்டும். ஆளை அசரடிக்கும் அழகும், படிப்பு கொடுத்த நிமிர்வும், பார்க்கத் தெவிட்டவில்லை அவனுக்கு.
அவனின் அருகில் சென்றவள், கொஞ்சம் தயங்கி..”நீங்க எங்க இங்க..?” என்றாள்.
“ஏன் இது உங்கப்பா வீட்டு ரோடா. நாங்க வரக் கூடாதா..?” என்றான் நக்கலாய்.
“இல்லை...ஊர்ல தானே இருந்திங்க. அதைக் கேட்க வந்தேன்..!” என்றாள் அவசரமாய்.
“அதுவா..இந்த ஊர்ல, என் பொண்டாட்டி ஒருத்தி இருக்கா. அவளைப் பார்த்துட்டு போகலாம்ன்னு வந்தேன்..!” என்றான் கூலாய்.
அவன் ‘பொண்டாட்டி’ என்று சொன்னவுடன், அவள் உடலில் ஒரு சிலிர்ப்பு ஓடி மறைந்தது. நடந்த விஷயங்கள் நியாபகத்திற்கு வர,மீண்டும் இறுகிப் போனாள்.
“அது தான் அன்னைக்கே, ஓட்டும் இல்லை,உறவும் இல்லைன்னு ஆகிடுச்சே. இப்ப என்ன திடீர்ன்னு..?” என்றாள் கேள்வியாய்.
“நீதான வேண்டாம்ன்னு சொன்ன..! நான் சொல்லலியே..?” என்றான் அவளை முறைத்தபடி.
“அதுக்கு...?” என்றாள் கேள்வியாய்.
“வெரி சிம்பிள்....நீ சமத்தா என் கூட வரணும்.நமக்கு இன்னைக்கு ரிஜிஸ்டர் மேரேஜ்..!” என்றான்.
“என்ன கிண்டலா..?” என்றாள்.
“ஆமாண்டி..! கிண்டல் தான். முன்னாடி எல்லாம் என்னைக் கண்டாலே பயப்படுவ. இப்ப எதிர்த்து முன்னாடி நின்னு பேசுற அளவுக்கு வந்துட்ட..!” என்றான்.
“ஆமாம்..! அதுக்கென்ன...?” என்றாள் தெனாவெட்டாய். ஆனால் மனதிற்குள் பயம் அப்பிக் கிடந்தது.
“சரி சரி வா..வந்து வண்டியில ஏறு..!” என்றான்.
“முடியாது..!”
“நீ வந்து தான் ஆகணும்..! இல்லன்னா, தூக்கிட்டுப் போய் கல்யாணம் பண்ணுவேன்..!” என்றான்.
“நான் கத்தி ஊரைக் கூட்டுனா...கம்பி என்ன வேண்டியது தான்..!” என்றாள்.
“கத்துடி, கத்துடி.. நான் சொல்றேன்ல கத்து..இன்னைக்கு நீயா,நானான்னு பார்த்துடலாம்...!” என்று அவன் தன்னுடைய முழுக்கை சட்டையை, மேலே ஏற்ற...அதை கண்டு பயந்தவள்...
“கத்திடுவேன்..!” என்றவள் கத்தப் போக, அடுத்த நிமிடம், அவள் ஆம்னியினுள் இருந்தாள். அடுத்த நொடி, வண்டி கிளம்ப...இழுத்த வேகத்தில், முகிலனின் மடியில் வந்து விழுந்திருந்தாள் மதி.
“என்ன பண்றிங்க..? விடுங்க முதல்ல. வண்டியை நிறுத்துங்க...!” என்று அவள் திமிர, அவளின் சேட்டைகளை எல்லாம், அசால்ட்டாய் சமாளித்தான் முகிலன்.
“இது நல்லதுக்கு இல்லை..!” என்றாள் முகிலனைப் பார்த்து.
அவனோ, அவளை அருகில், அதுவும் தன் மடியில் கண்ட மயக்கத்தில், எதையும் காதில் வாங்கவில்லை.
“செம்ம பிகராயிட்டடி..!” என்றான், அவள் காதருகில். அதுவரை கத்திக் கொண்டிருந்தவள், அவனின் மூச்சுக் காற்றில், அவன் வார்த்தைகளில் அமைதியாகிப் போனாள்.
“இது தப்பு. எங்க வீட்ல தெரிஞ்சா...” என்று அவள் முடிக்கும் முன்,
“இதோ பார். நான் ஏற்கனவே சொன்னது தான். என்னை வேண்டாம்ன்னு சொல்லிட்டு வந்தவளுக்கு, வேற எந்த நினைப்பும் வர கூடாது. நான் எப்படி தனியா நிக்கிறேனோ, அதே மாதிரி தான் நீயும் இருக்கணும். உனக்கு ரெண்டே ஆப்ஷன் தான்.ஒன்னும் என்கூட வாழனும், இல்ல நான் சாகுற வரைக்கும், நீயும் சாகாம இருக்கணும். நீயே முடிவு பண்ணிக்க...” என்றவன், அவளை அருகில் தள்ளி விட்டான்.
அவள், அவனுக்கு அருகில் எக்குத் தப்பாய் விழுந்து, பிறகு நேராய் அமர்ந்தாள்.
“இதுக்கெல்லாம் நீ அனுபவிப்ப..” என்றாள்.
“பரவாயில்லை..! அப்ப கூட உன்னையும் கூட சேர்த்துப்பேன். ஆனா, இப்ப மட்டும் நீ ஏதாவது கலாட்டா பண்ணினா, அப்பறம் நீ ஊரு பக்கமே வர முடியாது. என்ன செய்யனும்ன்னு எனக்குத் தெரியும். பார்த்துக்க..” என்றான்.
அவனை முறைத்தவளுக்கு, அழுகை தான் மிஞ்சியது. ஒரு மனம் அவனை வேண்டாம் என்று சொல்ல, ஒரு மனம் அவனை வேண்டும் என்று ஏற்றுக் கொண்டது. இத்தனை வருடங்கள் கழித்துப் பார்த்ததும், அவளுக்கு பழைய நியாபகங்கள். எப்பொழுதும் அவள் முகிலனை வெறுத்தது இல்லையே.
அதற்கு பிறகு அமைதியாய் வந்தாள். அவளின் முகத்தைப் பார்த்த முகிலனுக்குக் கூட பாவமாய் போனது. ஆனால் அவனுக்கும் வேறு வழி தெரியவில்லை.
பிறகு நடந்த எதற்கும் மதி பொறுப்பாகவில்லை. ரிஜிஸ்டர் ஆபீசில், ஏற்கனவே அவன் பக்காவாய் எல்லாம் தயார் செய்து வைத்திருந்தான். அவள், அவனை கேள்வியாய் பார்க்க,
“நேத்தே எல்லா ஏற்பாடும் பண்ணிட்டேன்..!” என்றான்.சுற்றி இருந்த அவன் நண்பர்கள் யாரையும் தெரியவில்லை அவளுக்கு.
அவர்கள் மாலையைக் குடுக்க, அவர்கள் போட சொல்ல, முகிலன் மீண்டும் தாலியைப் கழுத்தில் போட, கையெழுத்து போட சொல்ல...இப்படி எல்லா நிகழ்வுகளிலும் முகிலன் மட்டுமே ஒன்றி இருந்தான். மதியோ...விதியே என்று தான் இருந்தாள்.
அவள் நினைத்திருந்தால் ஒரு நிமிடத்தில் அதை நிறுத்தியிருக்க முடியும். அவள் முகிலனை அவமானப் படுத்தியிருக்க முடியும்.
ஆனால் அவள் செய்யவில்லை. அப்படி செய்ய அவள் மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை. மீண்டும் கழுத்தில் தொங்கியத் தாலியைக் கண்டு சிரித்துக் கொண்டாள்.
மதியின் மனநிலை முகிலனுக்கு தெரிந்ததாலோ, என்னவோ..அவனும் ஒன்றும் பேசவில்லை. ஆனாலும் அவனுக்கு ஆச்சர்யம் தான். மதியை சம்மதிக்க வைக்க, கஷ்ட்டப்பட வேண்டியிருக்கும் என்று நினைத்தான். ஆனால் அவளோ..அதிகப்படியான சிரமத்தை அவனுக்குக் கொடுக்கவில்லை.
எல்லாம் முடிந்து, அவளைத் தனியாக அழைத்து சென்றவன், என்ன நினைத்தானோ தெரியவில்லை...அவளை இறுக அணைத்துக் கொண்டான். அவனின் அணைப்பின் இறுக்கத்தில், மதி மேலும் இறுகிப் போனாள். அவனுக்குள் புதைந்து கொள்ள ஆசைப் பட்ட, தன்னுடைய மனதை எண்ணி வெட்கம் கொண்டாள்.
அவளின் நெற்றியில்... ஒரு காதல் முத்தத்தை வைத்தவன்,
“இனி நான் நிம்மதியா இருப்பேன். உனக்கு எப்ப என்கிட்டே வரணும்ன்னு தோணுதோ வா. நானா உன் கண்ணுல பட மாட்டேன். ஆனா, நீ என் கண்ணுல பட்டா...அன்னைக்கு இருந்து என்னோட உரிமையை நீ தந்தாகணும். அதாவது புருஷன்கிற உரிமையை..!” என்றவன்,
“இதை உங்க வீட்ல சொல்றதும், சொல்லாததும் உன் விருப்பம்...!” என்றான்.
மதியோ எதுவும் பேசவில்லை. அவளைப் பார்த்த அவனுக்கு கொஞ்சம் பாவமாகக் கூட இருந்தது.
அவளை அருகில் இருந்த கோவிலுக்கு அழைத்து சென்றவன்,
‘மதி, உன்னோட செயினைக் கழட்டு..!” என்றான்.
“எதுக்கு செயினைக் கேட்கிறான்..?” என்று தன் கழுத்தைப் பார்த்தாள் மதி. அப்போது தான் புரிந்தது, அவள் கழுத்தில் இருந்தது, தங்கத் தாலி என்று. அதுவும் அவள் அணிந்திருந்த அதே செயின் மாடலில் இருந்தது.
“நான் தான், அதே மாடல்ல புது செயின் போட்ருக்கேன்ல. உன்னோட பழைய செயினைக் கழட்டித் தா.. அதுக்கும் இதுக்கும் சரியா போய்டுச்சு..!” என்றான். அவளும் வேறு வழியில்லாமல், கழட்டிக் கொடுத்தாள்.
“என்னோட செயின் மாடல், இவனுக்கு எப்படித் தெரியும்..?” என்று அவள் யோசிக்க,
“இந்த தாலியை நீ கழட்டனும்ன்னு நினைச்சா, அப்பறம் நான் செத்த பொணம் தான். நியாபகத்துல இருக்கட்டும். இனி எந்த விதத்துலயும் என் தொந்தரவு இருக்காது..!” என்றவன், அவளை ஏற்றிய இடத்திலேயே இறக்கி விட்டான்.மனதில் இருந்த பாரத்தையும் இறக்கி வைத்து விட்டான்.
செல்லாத கல்யாணம் என்று சொன்னவர்கள் மத்தியில், மீண்டும் அதே கல்யாணத்தை செல்லும் படி ஆக்கிவிட்டான்.
“தாலி கட்டிட்டா மட்டும் புருஷன் ஆக முடியாது..!” என்றபடி அவள் திரும்பி நடக்க,
“தாலியை கட்டிக்கிட்டா மட்டும் ஒருத்தி பொண்டாட்டியும் ஆகிட முடியாது..!” என்றான் அவனும் பதிலுக்கு.
இருவரும் அன்று பிரிந்தது, அதற்கு பிறகு...மதி ஊருக்கு வந்த பிறகு தான் அவனைப் பார்த்தாள். அவன் சொன்ன படி அதற்கு பிறகு அவளைத் தொந்தரவு செய்யவில்லை.
ஆனால், எத்தனையோ முறை...அந்த செயினைக் கழட்ட வேண்டும் என்று முயற்சி செய்திருக்கிறாள். ஆனால் அது வெறும் முயற்சியாக மட்டும் தான் இருந்தது. மனதார, அந்த செயலை அவளால் செய்ய முடியவில்லை.
“சாப்பிட வாக்கா..!” என்ற சுமதியின் குரலில் நினைவுக்கு வந்தவள், இன்று நடந்ததையும் யோசித்துப் பார்த்தாள். தெளிவாக ஒன்று விளங்கியது. முகிலன், அவள் மனதில் சிம்மாசனமிட்டு அமர்ந்திருக்கிறான். அதைத் தெரிந்து கொள்ள, இத்தனை வருடங்கள் பிடித்திருக்கிறது.
“இப்ப என்ன செய்யப் போற மதி..?” என்று மனம் கேட்க,
“தெரியலையே..! மணி மாமாவைப் பிடிக்குது. ஆனா, என்னை அவ்வளவு அசிங்கமா பேசின அவங்க அப்பா முன்னாடி, நான் எப்படி போய் இருக்குறது...?” என்று தனக்குத் தானே கேட்டுக் கொண்டாள்.
“மன்னிப்புக் கேட்கிறவன் மனுஷன். மன்னிக்கிறவன் பெரிய மனுஷன்..!” என்ற பார்வதியின் குரலில், திடுக்கிட்டு திரும்ப,
“அம்மா..!” என்றாள்.
“நீ என்ன யோசிக்கிறன்னு, உன் முகமே சொல்லுது..! இப்படியே யோசிச்சுட்டு இருந்தா, உனக்கு அடுத்து சுமதி இருக்குறா..?” என்றார்.
“அதுக்காக, அவங்க வீட்டுக்கு எப்படிம்மா..? எப்படி எல்லாம் பேசுனார், பெரியசாமி மாமா..?” என்றாள்.
அன்று வழக்கம் போல் கிளம்பி,கல்லூரிக்குச் சென்றாள் வண்ண மதி. வினோதினிக்கு காய்ச்சல் என்பதால் அன்று அவள் கல்லூரி செல்லவில்லை.
காலையில் கிளம்பும் போதே, மதிக்கு கொஞ்சம் நெருடலாக இருந்தது. இத்தனை வருடங்களில், அவளின் கவனம் வேறு எதிலும் சிதறவில்லை. ஆனால் அன்றைக்கு அவளின் நினைவில், முகிலன் வந்து வந்து போனான்.
“என்ன இது..? என்னைக்கும் இல்லாம, இன்னைக்கு முகிலன் மாமா முகமா தெரியுது..?” என்று தனக்குள் பேசியபடி சென்றாள்.
அவர்கள் வீட்டிலிருந்து சற்று தொலைவில் நடந்து வந்து தான், பேருந்து ஏற வேண்டும். அவள் ஏதோ நினைப்பில் நடந்து வர,
சாலையின் ஓரத்தில் நின்றிருந்த ஆம்னியில், கதவைத் திறந்து வைத்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தான் மணி முகிலன். அவனுடைய நண்பர்கள் உடன் இருக்க,மதியின் வரவுக்காக காத்திருந்தான்.
அந்த ஆம்னியை அவள் கடக்கும் போது, அவள் உள் மனம் உந்த, அவளையும் மீறி சற்று நிமிர்ந்து திரும்பிப் பார்த்தாள். அவள் பார்ப்பது தெரிந்தும், ஸ்டைலாக அமர்திருந்தான் முகிலன்.
“என்ன இது மணி மாமா...இங்க இருக்காக...நிஜமாவே மணி மாமா தானா..? இல்லை, என் கண்ணுக்குத் தான் அப்படித் தெரியுதா..?” என்று மீண்டும் கண்களை கசக்கி விட்டுப் பார்த்தாள்.
“எப்படிப் பார்த்தாலும், நான் தான் தெரிவேன்...!” என்றான் முகிலன்.
அவனின் குரலைக் கேட்டு அதிர்ந்தவள்...”இப்ப எதுக்கு இங்க வந்திருக்காக..பக்கத்துல போய் பேசுறதா..? இல்லை அப்படியே போகுறதா..?” என்று ஒன்றும் விளங்காமல் அப்படியே நின்றாள் மதி.
அவனும் ஒன்றும் பேசாமல் அவளையே பார்க்க,
“எதுக்கும் போய் ரெண்டு வார்த்தை பேசிடுவோம்.இல்லைன்னா, இதை வச்சு ஒரு பிரச்சனை வரும்..!” என்றபடி அருகில் சென்றாள் மதி.
அருகில் செல்ல செல்ல, முகிலனின் தோற்றம் அவளை ஆச்சர்யப் பட வைத்தது. அவள் பார்த்த அரும்பு மீசை முகிலன் இல்லை இவன். நன்றாக வளர்ந்த மீசை,வயது ஏற, அதனால் கூடிய அழகு, அவன் ஸ்டைல என்று அவனையே வாயைப் பிளந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ஏற்கனவே அவனைப் பற்றிய ஒரு பிரமிப்பு அவளுக்குள் இருக்கும். ஆனால் அதை அவள் தான் ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டாள்.
அவள் கண்கள், ஆச்சர்யமாய் பார்ப்பதைப் பார்த்த முகிலன்,
“எப்படி பார்க்குறா பாரு..! இவளுக்கு நான் புருஷன். அந்த நியாபகம் கொஞ்சமாவது இருக்கா..?” என்று மனதிற்குள் பேச,
“அது தான், அவ தாலியைக் கழட்டிக் குடுத்துட்டாலே..?” என்று மறக்காமல் கமெண்ட் அடித்தது, மனசாட்சி.
“எப்படி இருந்தாலும், நான் தாலி கட்டினது உண்மை தான். அவ என் மனைவி. இது எந்த காலத்திலும் மாறாது..!” என்று தன் மனதிற்கு பதில் சொன்னவன், மதியையே பார்த்தான்.
பதினைந்து வயதிலேயே அப்படி இருப்பாள். இப்போது சொல்லவா வேண்டும். ஆளை அசரடிக்கும் அழகும், படிப்பு கொடுத்த நிமிர்வும், பார்க்கத் தெவிட்டவில்லை அவனுக்கு.
அவனின் அருகில் சென்றவள், கொஞ்சம் தயங்கி..”நீங்க எங்க இங்க..?” என்றாள்.
“ஏன் இது உங்கப்பா வீட்டு ரோடா. நாங்க வரக் கூடாதா..?” என்றான் நக்கலாய்.
“இல்லை...ஊர்ல தானே இருந்திங்க. அதைக் கேட்க வந்தேன்..!” என்றாள் அவசரமாய்.
“அதுவா..இந்த ஊர்ல, என் பொண்டாட்டி ஒருத்தி இருக்கா. அவளைப் பார்த்துட்டு போகலாம்ன்னு வந்தேன்..!” என்றான் கூலாய்.
அவன் ‘பொண்டாட்டி’ என்று சொன்னவுடன், அவள் உடலில் ஒரு சிலிர்ப்பு ஓடி மறைந்தது. நடந்த விஷயங்கள் நியாபகத்திற்கு வர,மீண்டும் இறுகிப் போனாள்.
“அது தான் அன்னைக்கே, ஓட்டும் இல்லை,உறவும் இல்லைன்னு ஆகிடுச்சே. இப்ப என்ன திடீர்ன்னு..?” என்றாள் கேள்வியாய்.
“நீதான வேண்டாம்ன்னு சொன்ன..! நான் சொல்லலியே..?” என்றான் அவளை முறைத்தபடி.
“அதுக்கு...?” என்றாள் கேள்வியாய்.
“வெரி சிம்பிள்....நீ சமத்தா என் கூட வரணும்.நமக்கு இன்னைக்கு ரிஜிஸ்டர் மேரேஜ்..!” என்றான்.
“என்ன கிண்டலா..?” என்றாள்.
“ஆமாண்டி..! கிண்டல் தான். முன்னாடி எல்லாம் என்னைக் கண்டாலே பயப்படுவ. இப்ப எதிர்த்து முன்னாடி நின்னு பேசுற அளவுக்கு வந்துட்ட..!” என்றான்.
“ஆமாம்..! அதுக்கென்ன...?” என்றாள் தெனாவெட்டாய். ஆனால் மனதிற்குள் பயம் அப்பிக் கிடந்தது.
“சரி சரி வா..வந்து வண்டியில ஏறு..!” என்றான்.
“முடியாது..!”
“நீ வந்து தான் ஆகணும்..! இல்லன்னா, தூக்கிட்டுப் போய் கல்யாணம் பண்ணுவேன்..!” என்றான்.
“நான் கத்தி ஊரைக் கூட்டுனா...கம்பி என்ன வேண்டியது தான்..!” என்றாள்.
“கத்துடி, கத்துடி.. நான் சொல்றேன்ல கத்து..இன்னைக்கு நீயா,நானான்னு பார்த்துடலாம்...!” என்று அவன் தன்னுடைய முழுக்கை சட்டையை, மேலே ஏற்ற...அதை கண்டு பயந்தவள்...
“கத்திடுவேன்..!” என்றவள் கத்தப் போக, அடுத்த நிமிடம், அவள் ஆம்னியினுள் இருந்தாள். அடுத்த நொடி, வண்டி கிளம்ப...இழுத்த வேகத்தில், முகிலனின் மடியில் வந்து விழுந்திருந்தாள் மதி.
“என்ன பண்றிங்க..? விடுங்க முதல்ல. வண்டியை நிறுத்துங்க...!” என்று அவள் திமிர, அவளின் சேட்டைகளை எல்லாம், அசால்ட்டாய் சமாளித்தான் முகிலன்.
“இது நல்லதுக்கு இல்லை..!” என்றாள் முகிலனைப் பார்த்து.
அவனோ, அவளை அருகில், அதுவும் தன் மடியில் கண்ட மயக்கத்தில், எதையும் காதில் வாங்கவில்லை.
“செம்ம பிகராயிட்டடி..!” என்றான், அவள் காதருகில். அதுவரை கத்திக் கொண்டிருந்தவள், அவனின் மூச்சுக் காற்றில், அவன் வார்த்தைகளில் அமைதியாகிப் போனாள்.
“இது தப்பு. எங்க வீட்ல தெரிஞ்சா...” என்று அவள் முடிக்கும் முன்,
“இதோ பார். நான் ஏற்கனவே சொன்னது தான். என்னை வேண்டாம்ன்னு சொல்லிட்டு வந்தவளுக்கு, வேற எந்த நினைப்பும் வர கூடாது. நான் எப்படி தனியா நிக்கிறேனோ, அதே மாதிரி தான் நீயும் இருக்கணும். உனக்கு ரெண்டே ஆப்ஷன் தான்.ஒன்னும் என்கூட வாழனும், இல்ல நான் சாகுற வரைக்கும், நீயும் சாகாம இருக்கணும். நீயே முடிவு பண்ணிக்க...” என்றவன், அவளை அருகில் தள்ளி விட்டான்.
அவள், அவனுக்கு அருகில் எக்குத் தப்பாய் விழுந்து, பிறகு நேராய் அமர்ந்தாள்.
“இதுக்கெல்லாம் நீ அனுபவிப்ப..” என்றாள்.
“பரவாயில்லை..! அப்ப கூட உன்னையும் கூட சேர்த்துப்பேன். ஆனா, இப்ப மட்டும் நீ ஏதாவது கலாட்டா பண்ணினா, அப்பறம் நீ ஊரு பக்கமே வர முடியாது. என்ன செய்யனும்ன்னு எனக்குத் தெரியும். பார்த்துக்க..” என்றான்.
அவனை முறைத்தவளுக்கு, அழுகை தான் மிஞ்சியது. ஒரு மனம் அவனை வேண்டாம் என்று சொல்ல, ஒரு மனம் அவனை வேண்டும் என்று ஏற்றுக் கொண்டது. இத்தனை வருடங்கள் கழித்துப் பார்த்ததும், அவளுக்கு பழைய நியாபகங்கள். எப்பொழுதும் அவள் முகிலனை வெறுத்தது இல்லையே.
அதற்கு பிறகு அமைதியாய் வந்தாள். அவளின் முகத்தைப் பார்த்த முகிலனுக்குக் கூட பாவமாய் போனது. ஆனால் அவனுக்கும் வேறு வழி தெரியவில்லை.
பிறகு நடந்த எதற்கும் மதி பொறுப்பாகவில்லை. ரிஜிஸ்டர் ஆபீசில், ஏற்கனவே அவன் பக்காவாய் எல்லாம் தயார் செய்து வைத்திருந்தான். அவள், அவனை கேள்வியாய் பார்க்க,
“நேத்தே எல்லா ஏற்பாடும் பண்ணிட்டேன்..!” என்றான்.சுற்றி இருந்த அவன் நண்பர்கள் யாரையும் தெரியவில்லை அவளுக்கு.
அவர்கள் மாலையைக் குடுக்க, அவர்கள் போட சொல்ல, முகிலன் மீண்டும் தாலியைப் கழுத்தில் போட, கையெழுத்து போட சொல்ல...இப்படி எல்லா நிகழ்வுகளிலும் முகிலன் மட்டுமே ஒன்றி இருந்தான். மதியோ...விதியே என்று தான் இருந்தாள்.
அவள் நினைத்திருந்தால் ஒரு நிமிடத்தில் அதை நிறுத்தியிருக்க முடியும். அவள் முகிலனை அவமானப் படுத்தியிருக்க முடியும்.
ஆனால் அவள் செய்யவில்லை. அப்படி செய்ய அவள் மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை. மீண்டும் கழுத்தில் தொங்கியத் தாலியைக் கண்டு சிரித்துக் கொண்டாள்.
மதியின் மனநிலை முகிலனுக்கு தெரிந்ததாலோ, என்னவோ..அவனும் ஒன்றும் பேசவில்லை. ஆனாலும் அவனுக்கு ஆச்சர்யம் தான். மதியை சம்மதிக்க வைக்க, கஷ்ட்டப்பட வேண்டியிருக்கும் என்று நினைத்தான். ஆனால் அவளோ..அதிகப்படியான சிரமத்தை அவனுக்குக் கொடுக்கவில்லை.
எல்லாம் முடிந்து, அவளைத் தனியாக அழைத்து சென்றவன், என்ன நினைத்தானோ தெரியவில்லை...அவளை இறுக அணைத்துக் கொண்டான். அவனின் அணைப்பின் இறுக்கத்தில், மதி மேலும் இறுகிப் போனாள். அவனுக்குள் புதைந்து கொள்ள ஆசைப் பட்ட, தன்னுடைய மனதை எண்ணி வெட்கம் கொண்டாள்.
அவளின் நெற்றியில்... ஒரு காதல் முத்தத்தை வைத்தவன்,
“இனி நான் நிம்மதியா இருப்பேன். உனக்கு எப்ப என்கிட்டே வரணும்ன்னு தோணுதோ வா. நானா உன் கண்ணுல பட மாட்டேன். ஆனா, நீ என் கண்ணுல பட்டா...அன்னைக்கு இருந்து என்னோட உரிமையை நீ தந்தாகணும். அதாவது புருஷன்கிற உரிமையை..!” என்றவன்,
“இதை உங்க வீட்ல சொல்றதும், சொல்லாததும் உன் விருப்பம்...!” என்றான்.
மதியோ எதுவும் பேசவில்லை. அவளைப் பார்த்த அவனுக்கு கொஞ்சம் பாவமாகக் கூட இருந்தது.
அவளை அருகில் இருந்த கோவிலுக்கு அழைத்து சென்றவன்,
‘மதி, உன்னோட செயினைக் கழட்டு..!” என்றான்.
“எதுக்கு செயினைக் கேட்கிறான்..?” என்று தன் கழுத்தைப் பார்த்தாள் மதி. அப்போது தான் புரிந்தது, அவள் கழுத்தில் இருந்தது, தங்கத் தாலி என்று. அதுவும் அவள் அணிந்திருந்த அதே செயின் மாடலில் இருந்தது.
“நான் தான், அதே மாடல்ல புது செயின் போட்ருக்கேன்ல. உன்னோட பழைய செயினைக் கழட்டித் தா.. அதுக்கும் இதுக்கும் சரியா போய்டுச்சு..!” என்றான். அவளும் வேறு வழியில்லாமல், கழட்டிக் கொடுத்தாள்.
“என்னோட செயின் மாடல், இவனுக்கு எப்படித் தெரியும்..?” என்று அவள் யோசிக்க,
“இந்த தாலியை நீ கழட்டனும்ன்னு நினைச்சா, அப்பறம் நான் செத்த பொணம் தான். நியாபகத்துல இருக்கட்டும். இனி எந்த விதத்துலயும் என் தொந்தரவு இருக்காது..!” என்றவன், அவளை ஏற்றிய இடத்திலேயே இறக்கி விட்டான்.மனதில் இருந்த பாரத்தையும் இறக்கி வைத்து விட்டான்.
செல்லாத கல்யாணம் என்று சொன்னவர்கள் மத்தியில், மீண்டும் அதே கல்யாணத்தை செல்லும் படி ஆக்கிவிட்டான்.
“தாலி கட்டிட்டா மட்டும் புருஷன் ஆக முடியாது..!” என்றபடி அவள் திரும்பி நடக்க,
“தாலியை கட்டிக்கிட்டா மட்டும் ஒருத்தி பொண்டாட்டியும் ஆகிட முடியாது..!” என்றான் அவனும் பதிலுக்கு.
இருவரும் அன்று பிரிந்தது, அதற்கு பிறகு...மதி ஊருக்கு வந்த பிறகு தான் அவனைப் பார்த்தாள். அவன் சொன்ன படி அதற்கு பிறகு அவளைத் தொந்தரவு செய்யவில்லை.
ஆனால், எத்தனையோ முறை...அந்த செயினைக் கழட்ட வேண்டும் என்று முயற்சி செய்திருக்கிறாள். ஆனால் அது வெறும் முயற்சியாக மட்டும் தான் இருந்தது. மனதார, அந்த செயலை அவளால் செய்ய முடியவில்லை.
“சாப்பிட வாக்கா..!” என்ற சுமதியின் குரலில் நினைவுக்கு வந்தவள், இன்று நடந்ததையும் யோசித்துப் பார்த்தாள். தெளிவாக ஒன்று விளங்கியது. முகிலன், அவள் மனதில் சிம்மாசனமிட்டு அமர்ந்திருக்கிறான். அதைத் தெரிந்து கொள்ள, இத்தனை வருடங்கள் பிடித்திருக்கிறது.
“இப்ப என்ன செய்யப் போற மதி..?” என்று மனம் கேட்க,
“தெரியலையே..! மணி மாமாவைப் பிடிக்குது. ஆனா, என்னை அவ்வளவு அசிங்கமா பேசின அவங்க அப்பா முன்னாடி, நான் எப்படி போய் இருக்குறது...?” என்று தனக்குத் தானே கேட்டுக் கொண்டாள்.
“மன்னிப்புக் கேட்கிறவன் மனுஷன். மன்னிக்கிறவன் பெரிய மனுஷன்..!” என்ற பார்வதியின் குரலில், திடுக்கிட்டு திரும்ப,
“அம்மா..!” என்றாள்.
“நீ என்ன யோசிக்கிறன்னு, உன் முகமே சொல்லுது..! இப்படியே யோசிச்சுட்டு இருந்தா, உனக்கு அடுத்து சுமதி இருக்குறா..?” என்றார்.
“அதுக்காக, அவங்க வீட்டுக்கு எப்படிம்மா..? எப்படி எல்லாம் பேசுனார், பெரியசாமி மாமா..?” என்றாள்.
Apa oru valiya mathiku mani adichruchu!!!! Mathi ipidiya ma thungu va un mama vanthathu kuda theriyama???
