அத்தியாயம்: 12
காவலர்களின் மூலம் இருவரும் (லோகு மற்றும் சேரன்) சாலையில் நடந்த விபத்தினால் மரணம் அடைந்திருந்தனர் என்று அறிந்துக்கொண்டாள் சமீரா.
விபத்தின் மீது சந்தேகம் இருந்தாலும் சமீரா அவர்களிடம் ஒரு வார்த்தை கூட பேச முனையவில்லை.. அவர்கள் சொன்னதை மெளனமாக அப்படியே ஏற்றாள்.
மாவட்ட ஆட்சியர் உடனிருந்ததை கவனித்திருந்த அந்த காவலர்கள், சமீராவிடம் சற்று மரியாதையாகவே பதில் அளித்துக்கொண்டிருந்தனர்.
விஸ்வநாதனின் உடலோடு மற்ற இருவரின் உடலையும் எடுத்து செல்வதாக கூறிய சமீராவிற்கு துணையாக இருக்க முடிவு செய்தான் சமர்த்.
அதற்காக கோவிந்தையும் மேலும் இரு நாட்கள் விடுப்பு எடுக்குமாறு கேட்டுக்கொண்டான் சமர்த்.
கோவிந்த் அமைதியாகவே ‘சரி’ என்பது போல் தலையாட்டிவிட்டு, மீராவையே (கோவிந்திற்கும் அவள் மீராவாகி போனாள்) கவனிக்க ஆரம்பித்தான். மீரா என்றப பெயரும் அவளை யார் என்று கண்டுபிடிக்க கோவிந்தை தூண்டியது.
(ச)மீராவை பற்றி இந்த இரு நாட்களுக்குள் எப்படியாவது அறிந்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று முடிவு செய்தான் கோவிந்த். அவனின் மனதில் அன்று சாயங்காலம் விமலாவிற்காக காத்திருந்தது நினைவிற்கு வந்தது.
விமலாவிற்காக வெகுநேரம் காத்திருந்த கோவிந்தை தன்னுடைய அலுவலக பணி முடிந்ததும் அழைத்துக்கொண்டு கிளம்பினான் சமர்த். தங்களுடைய இரவு உணவை அருகிலிருக்கும் உணவு விடுதியில் முடித்துக்கொண்டனர். அங்கிருந்து பக்கத்தில் இருந்த சிறு பூங்காவிற்குள் நுழைந்து பேச ஆரம்பித்தனர்.
சமர்த் கோவிந்திடம் முதல் நாள் இரவு நடந்த அனைத்தையும் சொல்லி முடித்தான்.
“கோவிந்த்! அவாள்ளாம் எங்கள தேடறச்சே நேக்கு உயிரே போயிடுத்து.. உன்ன கூடப் பார்க்காம போயிடுவேன்னே நினைச்சு ரொம்ப பயந்துட்டேன். இதுல அந்த மீரா வேற அங்க இருந்து நான் ஏறிண்டிருந்த மரத்துலேயே வந்து ஏறினாப் பாரு! நேக்கு கை காலெல்லாம் உதறிடுத்து.
அவளோட அரவம் கேட்டு திரும்பி போனவா எல்லோரும் வந்துடுவாளோன்னு நான் பயந்த பயம் இருக்கே!! பெருமாள் தான் எங்கள காப்பாத்தினார்..!!” என்று நிறுத்தி, இரு கைகளையும் கூப்பிய படி மேலே வானத்தைப் பார்த்து சேவித்துக் கொண்டான் சமர்த்..
பெருமாளை சேவித்த சமர்த், மேற்கொண்டு (ச)மீராவைப் பற்றி பேசினான். “விஸ்வநாதன் சாரை சுட்டதும் கத்தப் போனவளை, அப்படியே இருக்க அணைச்சுண்டு ஒரு கையாலேயே அவ வாயை மூடிண்டு இருந்தது நேக்கு ரொம்ப பிடிச்சதுடா கோவிந்தா.”
உயிரே பறிபோகிற மாதிரி இருக்கும் சூழ்நிலையில் ஒருப் பெண்ணின் அருகாமை தனக்கு பிடித்தது என்று கூறுபவனை(உளறியவனை) கோபப் பார்வைப் பார்த்தான் கோவிந்த்.
“ஏண்டா!! அப்படிப் பார்க்கிற?” – சமர்த்.
“சமீர்!! உன்னைப் பத்தி நேக்கு தெரியாதா? சின்ன வயசுலேர்ந்து நோக்கு கலெக்டர் ஆகணுங்கற கனவை தவிர உன் மனசுல வேறு எந்தவிதமான கனவுகளுக்கோ, சலனங்களுக்கோ இடமேயில்லைன்னு நேக்கு தான் நன்னா தெரியுமே!!
அதுக்காக கலெக்டர் ஆன மொதோ(முதல்) நாளேவா உன் மனச இப்படி அலைபாய விடுவ? அதும் மரத்துல தொங்கிண்டு.. ஆளப்பாரு முட்டாள்!! நோக்கு எதாச்சும் ஆச்சுன்னா நம்ம ஆத்துல இருக்கறவா கதிய கொஞ்சமாச்சும் நினைச்சுப் பார்த்தியா?” என்று கோபப்பட்ட கோவிந்த், சமர்த்திடமிருந்து முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டான்.
அவனின் முகத்தை திருப்பிய சமர்த், “கோவிந்த்!! நேக்கு மட்டும் நம்ம ஆத்து மேல அக்கறை இல்லையா, என்ன?, இனிமே இன்னும் ஜாக்கிரதையா நடந்துப்பேண்டா..!!
அதான் நோக்கே தெரியறதே நான் இது மாதிரியெல்லாம் நடந்துண்டது இல்லைன்னு..அப்பறம் என்ன..? இப்போ நான் கேட்ட கேள்விக்கு பதில சொல்லு கோவிந்தா..!!
அவள அணைச்சுண்டு நிக்கறச்சே நேக்கு ஏன் ரொம்ப பிடிச்சது? இப்பவும் அவளை கைக்குள்ள வச்சுக்க தோணறதே அது ஏன்..?” என்றவன் மேலும் சமீராவைப் பற்றி எதேதோ சொல்லிக்கொண்டிருந்தான் என்பதை விட உளறிக் கொண்டிருந்தான் என்பது தான் சரி.
சிறு வயதில் இருந்தே இருவரும் நல்ல தோழர்கள்.. சமர்த் கோவிந்தை விட ஒரே வயது சிறியவனாக இருந்ததால், அவனுக்கு முளைக்கும் எல்லாவிதமான சந்தேகங்களுக்கும் கோவிந்தையே நாடுவான்..
இப்பொழுதும் அதே போல் சமீராவைப் பற்றி கோவிந்திடம் சொல்லிவிட்டு, அவளால் தன் மனதில் ஏற்பட்டிருந்த தாக்கத்தால் உண்டான சந்தேகத்தையும் கோவிந்திடமே கேட்டான் சமர்த்.
“இங்கப்பாரு சமீர் நீ ஒண்ணும் டீன் ஏஜ் பயனில்லை.. இதெல்லாம் இன்பாச்சுவேசன்ன்னு சொல்றதுக்கு.. உன் கரீயர உன்னோட விருப்பபடியே ஆரம்பிச்ச நீ அடுத்து குடும்பஸ்தன் ஆகறதுக்குண்டான காரியத்தையும் பார்க்க ஆரம்பிச்சுட்டியோன்னு என் பட்சி சொல்றது..” என்றான் கோவிந்த் சமர்த்தைப் பார்த்து ஒரு கண்ணை அடித்தபடி.
‘அப்படியும் இருக்குமோ? அவளை ஆத்துக்காரியா என்னால நன்னா பார்த்துக்க முடியுமா?’ என்று மனதினுள் நினைத்த சமர்த்திற்கு, அவள் சகாயத்தை போட்டு தாக்கியது நினைவிற்கு வந்தது.. ‘பெருமாளே!! அந்த அடாவடிக்காரி மீது தானா நேக்கு ஆசை வரவேணும்? கல்யாணம் ஆனதுக்கு அப்புறம் எந்த நேரமும் அலெர்ட்டா இருக்கணும் போல..!!’ என்று சிந்தித்தான் அலெர்ட் ஆறுமுகமாக.
“சமீர்!! நீ அவாளை தனியா விட்டுட்டு வந்திருக்க கூடாது டா.. பாவம் டா மீரா.. போலீஸ்காரா எல்லாம் படுத்திடுவா.. நேக்காவது கால் பண்ணி சொல்லியிருக்கலமில்ல.. மீரா கூட நானாவது இருந்திருப்பேன்..” என்றான் கோவிந்த்.
“போடா கோவிந்தா!! நீ ஏன் சொல்ல மாட்ட..? நான் கேக்கற எந்த கேள்விக்கும் பதில் சொல்லவேயில்லை. மௌனமாவே இருந்து மனுஷன கொன்னுட்டா..
அவளா முடிவு பண்ணி ஏதாவது சொல்லும்போது நாம உடனே அவ சொன்னத செஞ்சுடணும்ங்கற மாதிரி ஒரு குரல் அவளுக்கு. அவ வாய்ஸ் செம கமாண்டிங்..
அந்த குரலால ‘நானேப் பார்த்துகிறேன் நீங்க போங்க சார்.’ ன்னு சொன்னவுடனே நேக்கு தலையை ஆட்டி கிளம்பத்தான் தோணித்து.. அதை நான் இப்போ சொன்னா நோக்குப் புரியாது.. அவ உன் கிட்ட பேசும் போது நீயே புரிஞ்சுப்ப..” என்றான் சமர்த்.
சற்று இடைவெளி விட்டு அமர்ந்திருந்த சமர்த்தை நிமிர்ந்துப் பார்த்து சிரித்த கோவிந்தின் மனக் கண்ணில், அவனிடம் அவளுடைய பெயரைக் கூட சொல்லாமல் பக்கத்தில் இருந்தவளை(விமலா)யும் சொல்லவிடாமல் செய்தவள் ஒரு நிமிடம் வந்துப் போனாள்.
“புரியுது சமீர்..!! குடும்பஸ்தன் ஆகறத்துகுண்டான எல்லா தகுதியும் நோக்கு வந்துடுத்து.. இப்போவே அவ சொன்னதை உடனே செய்யற பழக்கம் வந்துடுத்தே..!! குட்.. வெரிகுட் கீப் இட் அப்..!!
